Ժառանգաբար փոխանցվող գարուն
Կոհակ-կոհակ հալվում էր ձմեռը։ Ես այդքան թաց հալոցք երբեք չէի տեսել։ Վախենում էի, որ կլվանա-կտանի հողը, և երկրի կմախքը կմնա…
Կոհակ-կոհակ հալվում էր ձմեռը։ Ես այդքան թաց հալոցք երբեք չէի տեսել։ Վախենում էի, որ կլվանա-կտանի հողը, և երկրի կմախքը կմնա…
Դեռ աշուն չէր, բայց արդեն ցուրտ էր: Եվ անձրևներ նույնպես գալիս էին: Քամին փչում էր աջ ու ձախից. ամպերը կապտում…
Ասում էր. «Միանգամից մորթեցի»: Ուզում էր, որ ես իրեն խղճամ. «Այլ ելք չկար,- ասում էր,- թիկունքում քնած երեխաներն էին, դիմացը՝…
Ապառիկ… Պարտքեր… Ընդհանուր ծախսեր… Դրամագլուխ… Հարկ… Տուրք… Կողոպուտ… Մտքումս ցուցակ կազմեցի, ամեն ինչի դիմաց գիծ դնելով. հետո կամ լրացնելու բան…
Ըստ օրացույցի` օրը շաբաթ էր. արևածագը` առավոտյան ժամը յոթն անց քառասուն րոպեին, ցերեկվա տևողությունը` տասը ժամ, մայրամուտը պիտի գար երեկոյան…
Տատս էլ նման մի բան անում էր. շաբաթը պարտադիր երկու անգամ վազում էր տերտերի մոտ՝ դրախտի ուղեգիր պատվիրելու ու վերադառնալով…
Մենք պապիս թաղեցինք նրա մահից երեսուն տարի անց, թեև նրա մահվան մասին անգամ տատս արդեն իմիջիայլոց էր խոսում՝ որպես հեռավոր…
Չխղճաց: Նույնիսկ էն ժամանակ, երբ պարանը վիզը գցած տապալեցին Սադամին, ու հպարտ արձանը գետնին ընկնելով ջարդուխուրդ եղավ, փոշու միջով պարանը…
Շվերդերեն:Ժամանակակից հայ պատմվածք: 2020, Bokforlaget Tranan: Էջ՝ 87-92: