Պատմվածքներ

Կոհակ-կոհակ հալվում էր ձմեռը։ Ես այդքան թաց հալոցք երբեք չէի տեսել։ Վախենում էի, որ կլվանա-կտանի հողը, և երկրի կմախքը կմնա…

 Դեռ աշուն չէր, բայց արդեն ցուրտ էր: Եվ անձրևներ նույնպես գալիս էին: Քամին փչում էր աջ ու ձախից. ամպերը կապտում…

Ասում էր. «Մի­ան­գա­մից մոր­թե­ցի»: Ու­զում էր, որ ես իրեն խղ­ճամ. «Այլ ելք չկար,- ասում էր,- թի­կուն­քում քնած երե­խա­ներն էին, դի­մա­ցը՝…

Ապառիկ… Պարտքեր… Ընդհանուր ծախսեր… Դրամագլուխ… Հարկ… Տուրք… Կողո­պուտ… Մտքումս ցուցակ կազմեցի, ամեն ինչի դիմաց գիծ դնելով. հետո կամ լրացնելու բան…

Ըստ օրացույցի` օրը շաբաթ էր. արևածագը` առավոտյան ժամը յոթն անց քառասուն րոպեին, ցերեկվա տևողությունը` տասը ժամ, մայրամուտը պիտի գար երեկոյան…

Տատս էլ նման մի բան ա­նում էր. շա­բա­թը պար­տա­դիր եր­կու ան­գամ վա­զում էր տեր­տե­րի մոտ՝ դրախ­տի ու­ղե­գիր պատ­վի­րե­լու ու վե­րա­դառ­նա­լով…

Մենք պա­պիս թա­ղե­ցինք նրա մա­հից երե­սուն տա­րի անց, թեև նրա մահ­վան մա­սին ան­գամ տատս ար­դեն իմի­ջի­այ­լոց էր խո­սում՝ որ­պես հե­ռա­վոր…

Չխղ­ճաց: Նույ­նիսկ էն ժա­մա­նակ, երբ պա­րա­նը վի­զը գցած տա­պա­լե­ցին Սա­դա­մին, ու հպարտ ար­ձա­նը գետ­նին ընկ­նե­լով ջար­դու­խուրդ եղավ, փոշ­ու մի­ջով պա­րա­նը…

Շվերդերեն:Ժամանակակից հայ պատմվածք: 2020, Bokforlaget Tranan: Էջ՝ 87-92: